" " သကၠာယဒိ႒ိ = ဤခႏၶာႀကီးကုိ ငါျဖစ္သည္ ၊ ငါ့ကုိယ္ , ငါ့ဥစၥာ , ငါပုိင္ ျဖစ္သည္ ၊ ငါ့ဧ။္အလုိသုိ႔လုိက္သည္ ဟု အယူမွားျခင္း " "
´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´
အခါတစ္ပါး၌ ျဗဟၼာႀကီးသည္ ဘုရားရွင္အား လူ႔ျပည္၌ အသက္တုိဧ။္ ၊ အဆင္းအုိဧ။္ ၊ အနာေပါဧ။္ ၊ ေဘးမ်ားဧ။္ ၊ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ ဒုကၡအေပါင္း ၿခံရံလ်က္ရွိဧ။္ ။
ထုိ႔ေၾကာင့္ အသက္ရွည္ရန္၊ ေဘးကင္းရန္၊ အဆင္းလွရန္၊ ကာမရာဂ ကုိ အေရးတႀကီး ပယ္သတ္ရန္လုိပါသည္ ဟု ေလွ်ာက္ထားပါတယ္ ။
( ျဗဟၼာ့ျပည္တြင္ ကာမရာဂ လုံးဝမရွိရကား ၊ ျဗဟၼာတုိ႔သည္ အနာေရာဂါကင္းလ်က္ သက္တမ္းအလြန္ရွည္ၾကေလသည္ )။
ဒီေတာ့ ဘုရားရွင္က ကာမရာဂ စြန္႔ရုံ ၊ ကာမရာဂ ကင္းကြာရုံ မွ်ႏွင့္ ဒုကၡအေပါင္းတုိ႔မွ ထာဝရ မၿငိမ္းေအးႏုိင္ေသး ၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကာမရာဂ ေလာက္သာ မဟုတ္မူ၍
ငါ့ဥစၥာ , ငါ့ကုိယ္ , ငါျဖစ္သည္ ဟု အထင္မွားေနေသာ ` သကၠာယဒိ႒ိ ´ ကုိ ျပဳတ္ေအာင္ ကြာေအာင္ ေန႔မေန ညမအား အစဥ္သျဖင့္ ပြားမ်ားအားထုတ္ရမည္ဟုမိန္႔ေလသည္ ။
" လွံျဖင့္ ရင္ဝကုိ ထုိးစုိက္ျခင္းခံေနရေသာသူသည္ အျခားကိစၥ အဝဝကုိ မလုပ္မူ၍ ထုိလွံကုိ အေရးတႀကီး ဆြဲႏႈတ္ဘိသကဲ့သုိ႔ လည္းေကာင္း ၊ ဦးေခါင္းတစ္ခုလုံးကုိ မီးဟုန္းဟုန္း
စြဲေလာင္ေနျခင္း ခံေနရေသာသူသည္ အျခားကိစၥ အဝဝကုိ မလုပ္ေသးဘဲ ဦးေခါင္းက မီးေတာက္ကုိ အေရးတႀကီး ၿငိမ္းဘိသကဲ့သုိ႔လည္းေကာင္း ၊ သံသရာေဘးေပါင္းမ်ားစြာကုိ
ေၾကာက္႐ြံ႕ကာ ေမွ်ာ္ေတြးေသာသူသည္ မေမ့မေလ်ာ့ေသာ သတိရွိသည္ျဖစ္၍ သကၠာယဒိ႒ိကုိ ပယ္ျခင္းငွာ သမထ, ဝိပႆနာ ဘာဝနာ ပြားမ်ားျခင္းကုိ ခႏၶာအသက္ မငဲ့ကြက္ပဲ
ရက္ရက္ေရာေရာ အားထုတ္ရာသတည္း " ဟူ၍ ဘုရားရွင္က ျဗဟၼာႀကီးဧ။္ ေလွ်ာက္ထားခ်က္ကုိ ျပင္ဆင္ ေဟာၾကားေတာ္မူေလသည္ ။
အထက္ပါ ဘုရားရွင္ဧ။္ ေဟာၾကားခ်က္သည္ ဗုဒၶဘာသာဝင္ သူေတာ္စင္တုိ႔အတြက္ အေရးႀကီးဆုံးထက္ အေရးႀကီးေသာ လုပ္ေဆာင္ရန္ တာဝန္ႀကီးကုိ ျပဆုိျခင္းပင္ ျဖစ္သည္ ။
အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ေသျခင္း သေဘာတရားသည္ အလြန္လ်င္ျမန္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ ။ ရွိရွိသမွ်ေသာ အကုသုိလ္ကံမ်ား ၊ ကိေလသာ အပူမီးမ်ားသည္ `သကၠာယဒိ႒ိ´ မွ
ေပါက္ဖြား ျဖစ္တည္ လာၾကရဧ။္ ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သကၠာယဒိ႒ိ ဟူေသာ ငါစြဲရွိေနသမွ် ယခုဘဝ၌လည္း ၿငိမ္းေအးမႈကုိမရႏုိင္သလုိ ေနာင္သံသရာ အဆက္ဆက္၌လည္း ကိေလသာ
အပူမီးတုိ႔ဧ။္ ေလာင္ျမဳိက္ျခင္းကုိခံရကာ အုိရျခင္း ၊ နာရျခင္း ၊ ေသရျခင္း ၊ ပဋိသေႏၶေနရျခင္း ၊ စုိးရိမ္ပူေဆြး ငုိေႂကြးျမည္တမ္းေနရျခင္း စေသာ ဆင္းရဲဒုကၡ အေပါင္းမွ မလြတ္ကင္း
မေက်ာ္လႊားႏုိင္ဘဲ ဝဋ္ဘဝသံသရာတြင္ က်င္လည္ေျပးလႊားေနၾကရေပေတာ့မည္ ျဖစ္သည္ ။
ဗုဒၶဘာသာဝင္ဟု အေခၚခံရပါလ်က္ ဗုဒၶဘုရားရွင္ဧ။္ လုိရင္းတရားေတာ္ျမတ္ကုိ ပစ္ပယ္ထားမည္ဆုိပါက သင့္ေတာ္ပါမည္လား ဆုိသည္ကုိ စဥ္းစားဖြယ္ပင္ျဖစ္သည္ ။ ယခုအခါ၌
မ်ားစြာေသာ ဗုဒၵဘာသာဝင္တုိ႔သည္ ဘုရား , ေက်ာင္းကန္မ်ားသုိ႔ သြားေရာက္ျခင္း ၊ ဒါနျပဳ , သီလေဆာက္တည္ျခင္း ၊ ေဝယ်ာဝစၥအမႈ ျပဳၾကျခင္း ၊ ေရတြင္း ေရကန္ , သိမ္ ဇရပ္
ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းျခင္း တုိ႔ျဖင့္သာ လမ္းဆုံးလ်က္ရွိၾကေလသည္ ။ ဘုရားရွင္ မ်ားစြာ အလုိရွိေတာ္မူေသာ ဝိပႆနာဘာဝနာ (သကၠာယဒိ႒ိ ပယ္သတ္ျခင္း) ပြားမ်ားျခင္းကုိမူ
က်င့္ႀကံ ၾကဳိးကုတ္ အားထုတ္သူ လြန္စြာ နည္းပါးလ်က္ ရွိပါသည္ ။
ဤ ' သကၠာယဒိ႒ိ ' အယူမွား အစြဲေၾကာင့္ မေရမတြက္ႏုိင္ေသာ ဘဝမ်ားမွစ၍ ယခုဘဝတုိင္ ဆင္းရဲဒုကၡအမ်ဳိးမ်ဳိးကုိ ခံစားခဲ့ၾကရေလၿပီ ။ ဤကဲ့သုိ႔သာ ဆက္လက္၍ အသိ ၊ အၾကား ၊
အျမင္ ၊ အမွတ္မွားေနဦးမည္ဆုိပါလွ်င္ ေနာင္သံသရာ အဆက္ဆက္ ဝဋ္ဆင္းရဲ ဒုကၡအေပါင္းမွ မလြတ္ေျမာက္ႏုိင္မည္သာျဖစ္ေပသည္ ။ ထုိသုိ႔ဆုိပါက ဗုဒၵဘာသာဝင္ျဖစ္လာရက်ဳိး
မနပ္ႏုိင္ေတာ့ေပ ။ ဗုဒၵဘုရားရွင္ ပြင့္ေတာ္မူျခင္းႏွင့္ မိမိသည္ မသက္ဆုိင္သကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ရေပေတာ့မည္ ။ အလြန္႔ အလြန္ ကံေကာင္းေထာက္မ၍သာ ဤဘုရားသာသနာမွာ လူျဖစ္ရၿပီး
တရားစစ္ တရားမွန္တုိ႔ျဖင့္ ေတြ႕ထိခြင့္ ရရွိေနရျခင္းျဖစ္သည္ကုိ သတိသံေဝဂ ျဖင့္ ဆင္ျခင္စဥ္းစား ခ်င့္ခ်ိန္ ေဝဖန္ သင့္လွေပသည္ ။
ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိအသက္ မည္မွ် ေနရဦးမည္ကုိ မသိႏုိင္ရကား အခ်ိန္မကုန္မီ ယခုယေန႔ ဤအခ်ိန္မွစ၍ သကၠာယဒိ႒ိပယ္ေပ်ာက္ရန္ ( ဝါ ) ဤကုိယ္ႀကီး (တစ္နည္း) ခႏၶာငါးပါးကုိ
တင့္တယ္သည္(သုဘ) ၊ ၿမဲသည္(နိစၥ) ၊ ခ်မ္းသာသည္(သုခ) ၊ အစုိးရ အလုိလုိက္သည္(အတၲ) ဟု ထင္မွားျမင္မွားျဖစ္ေနျခင္းကုိ ၊ ဤကုိယ္ႀကီးဧ။္ မတင့္တယ္ျခင္း (အသုဘ) ၊
မၿမဲျခင္း (အနိစၥ) ၊ ဆင္းရဲျခင္း (ဒုကၡ) ၊ အစုိးမရ မပုိင္ဆုိင္ျခင္း (အနတၲ) ျဖစ္သည္ဟု မိမိဥာဏ္မ်က္စိတြင္ ထင္ျမင္ေရာက္ရွိလာေစရန္ ဝိပႆနာ ဘာဝနာတရားကုိ အစြမ္းကုန္
ၾကဳိးစားအားထုတ္သင့္လွေပသည္ ။ ဝဋ္မွ လြတ္ေျမာက္ရန္ ရည္႐ြယ္ခ်က္မရွိဘဲ ျပဳသမွ်ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ ဟူသမွ်သည္ ဆင္းရဲအေပါင္းမွ မလြတ္ေျမာက္ႏုိင္သည္ ျဖစ္သည့္အတြက္
ဝိပႆနာ ဘာဝနာကုိ သံသရာဝဋ္ဆင္းရဲအေပါင္းမွ အမွန္တကယ္ လြတ္ေျမာက္လုိေသာ ဆႏၵျဖင့္ ေလ့လာက်င့္ႀကံ ပြားမ်ားအားထုတ္ သင့္လွေပေတာ့ သတည္း ။ ။