သားကမိခင္အား ေက်ာေပၚတင္၍ ပင္လယ္ကို လက္ပစ္ကူး၏။ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္မွတစ္ပါး က်န္ခရီးသည္မ်ား အားလံုး ေသေၾကပ်က္စီး ၾကရသည္။

အကနိ႒ ျဗဟၼာ႔ဘံုမွ ရဟႏၱာ ျဗဟၼာႀကီးသည္ ကမၻာတစ္သိန္း ဘုရားမပြင့္၍ သုဂတိလမ္း ပိတ္ကာ ဘံုဗိမာန္မ်ား ေျခာက္ေသြ႔ေနသျဖင့္ ဘုရားဆုပန္ ေယာက္်ားမ်ား ရွိမရွိ ၾကည္႔ရႈခိုက္ ျဖစ္၏။

မာတုရုဒၶါရက ေခၚ သတို႔သားကား ကမ္းမျမင္ေသာ ပင္လယ္ျပင္၌ မိခင္ကို ေက်ာပိုး၍ လက္ပစ္ကူးဆဲ...

ရဟႏၱာ ျဗဟၼာႀကီးသည္ ထိုအျဖစ္ကို ျမင္ေတြ႔ရ၍...

" ဤသူကား...ေက်းဇူးတရားသိ၍ ဝီရိယႀကီးမားေပ၏...

ဤသူ႔အား...ဘုရားဆုပန္လိုေသာ စိတ္ကို

ျဖစ္ေပၚေစရေသာ္ ေကာင္းေလစြ..."

ဟုစဥ္းစား၏။ ျဗဟၼာ၏ တန္ခိုးျဖင့္ ကယ္တင္၍ ဘုရားဆုပန္ေစသည္။

ဘုရား ျဖစ္လိုေသာစိတ္ကို သြင္းေပးလိုက္၏။

ထို သတို႔သားကား ငါတို႔ ေဂါတမ အေလာင္းေတာ္ပင္တည္း။

( ရဟႏၱာႏွင့္ ပုဂၢိဳလ္ထူးမ်ား -- ဓမၼာစရိယ ဦးေဌးလႈိင္ )