•••••••••••••••••••••••••••••••••••
ေလာက၌ ေနအိမ္ဟူသည္ သစ္၊၀ါးစေသာ
ေလာင္စာမ်ားျဖင့္ ေပါင္းစုတည္ေဆာက္ထားျခင္းျဖစ္၍
အခ်ိန္မေရြး မီးေလာင္တတ္သကဲ့သို႔ မိမိခႏၶာသည္လည္း
ရုပ္၊နာမ္ႏွစ္ျဖာ ေသစရာမ်ားျဖင့္ ေပါင္းစု
တည္ေဆာက္ထားသျဖင့္ အခ်ိန္မေရြး ေသႏိုင္သည္။
အိမ္မီးေလာင္ၿပီဆိုရင္ လက္လွမ္းမီသေလာက္
အိမ္ထဲမွာရွိတဲ့ပစၥည္း ဥစၥာကို ဆြဲထုတ္ယူၾကရတာပဲ။
ဆြဲထုတ္ယူႏိုင္သေလာက္ အိမ္ရွင္ရၿပီး သံုးစြဲရတာေပါ။့
အဲဒီအခါ …
❦အဖိုးမတန္တာကို ဆြဲယူလာမိရင္
❦အဖိုးမတန္တာကိုပဲ ရတယ္။
အဖိုးတန္တာ ဆြဲယူလာမိမွ အဖိုးတန္တာသံုးရမွာ။
မဆြဲယူႏုိင္ေတာ့တဲ့ပစၥည္းဥစၥာေတြနဲ႔ အိမ္ႀကီးကေတာ့
မီးဝါးခံၿပီး အကုန္လံုးဆံုးရံွဳးရေတာ့တာပဲ။
တကယ္ေတာ့ မိမိဘဝ၊ခႏၶာဆိုတာ
မီးေလာင္ေနတဲ့ အိမ္ႀကီးတစ္လံုးလိုပါပဲ။
အို၊ နာ၊ ေသမီးေလာင္ေနတဲ့ ခႏၶာအိမ္ႀကီးထဲက
ေကာင္းမႈတရား အဖိုးတန္ဥစၥာမ်ားကို အခ်ိန္မီ
လက္ဦး ေအာင္ဆြဲထုတ္ယူႏုိင္ပါမွ၊
ကိုယ္ပုိင္ရၿပီး ကိုယ္သံုးရမွာ။
မယူႏုိင္ရင္ေတာ့ စား၊ေန၊ဝတ္ အမႈိက္ထဲ
အကုန္ပါၿပီး၊မီးစာပဲ ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။
ဘဝနိဂံုးဆံုးတဲ့အခါ ေသသူမွာ လက္ခါထားခဲ့ရၿပီး၊
က်န္ရစ္သူေတြသာ ေဝယူၾကစၿမဲပါ။
ဘဝသံသရာခရီးမွာ
မသြားဘဲနဲ႔ နီးလာတာဟာ “သုသာန္” ျဖစ္ၿပီး၊
သြားပါလ်က္နဲ႔ ေဝးေနတာကေတာ့
“နိဗၺာန္” ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
သုသာန္ကို ဘယ္သူမွ မသြားခ်င္ပါဘူး။
သြားလည္း မသြားၾကပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ အို၊ နာ၊ေသႀကိဳးက အတင္းဆြဲသြားတာမုိ႔လုိ႔
တစ္ခ်ိန္ထက္ တစ္ခ်ိန္ အၿမဲနီးကပ္လာေနတာပဲ။
ေနာက္ဘဝဆိုတာဟာ မနက္ျဖန္ထက္
ပုိၿပီးေတာ့ကုိ နီးပါတယ္။
မနက္ျဖန္ေရာက္ဖုိ႔ (၂၄)နာရီေလာက္
ေစာင့္ရေပမယ့္ ၊ေနာက္ဘဝေရာက္ဖုိ႔
ဆုိတာကေတာ့ နာရီပုိင္း၊ မိနစ္ပုိင္း ၊
စကၠန္႔ပုိင္း ကေလးေလာက္ပဲ ၾကာတတ္တာပါ။
ဒါေၾကာင့္ “သုသာန္” ဆုိတာာဟာ ကိုယ္နဲ႔ အနီးဆံုးအရာပါ။
“နိဗၺာန္” ဆိုတာကို အမ်ားနည္းတူ ႏႈတ္နဲ႔
ဆုေတာင္းမိေပမယ့္လည္း၊ စိတ္ဝင္စားမႈ သိပ္မရွိလွတာမုိ႔
လက္ေတြ႕အက်င့္ကုိ ထိထိေရာက္ေရာက္ မက်င့္မိလုိ႔
တစ္စတစ္စ လမ္းေပ်ာက္ကာ ပုိ၍ပုိ၍သာ
နိဗၺာန္နဲ႔ ေဝးခဲ့ရပါတယ္။
❦တခ်ဳိ႕ကေတာ့ သံသရာထဲမွာ ေပ်ာ္လုိ႔၊ပါးလုိ႔
ဝအီၿပီးမွပဲ နိဗၺာန္ေရာက္ခ်င္သတဲ့။
❦တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း နိဗၺာန္ကို ေန႔ခ်င္းျပန္ေလာက္
အျမန္ေရာက္ၿပီး အဲဒီကျပန္လာ သံသရာထဲမွာပဲ
ေပ်ာ္ခ်င္သတဲ့။ ဒီလုိဆုိေတာ့ နိဗၺာန္ဟာ
ကိုယ္နဲ႔ အေဝးဆံုးအရာျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။
သံသရာမွာ ကုိယ္လုိခ်င္တဲ့ ဘဝခႏၶာကို ရေနသမွ်
ကိုယ္မလိုခ်င္တဲ့ “ေသဆံုးပ်က္စီးမႈဆင္းရဲ” ကိုလည္း
ထပ္တလဲလဲ ရေနဦးမွာပါ။
“မရဏဆင္းရဲ” ဆုိတာ သတၱဝါ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ထဲရဲ႕
ဆင္းရဲဒုကၡလည္း မဟုတ္၊ တစ္ဘဝထဲပဲ ေတြ႕ရတဲ့
ဆင္းရဲဒုကၡလည္းမဟုတ္ပါဘူး။
ဘဝတိုင္းႀကံဳေတြ႕ရမယ့္ “သတၱဝါတုိင္းရဲ႕
ဘံုဆုိင္ဆင္းရဲ” ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ေသၿပီးေနာက္လည္း “အဝိဇၨာ နဲ႔ တဏွာ” ဆုိတဲ့
ဘဝေႏွာင္ႀကိဳး မျပတ္ေသးရင္ ဘဝခႏၶာအသစ္ေတြ
ထပ္ၿပီး ရေနဦးမယ္။ ဘဝခရီးဆက္ရဦးမယ္။
ဘဝခရီးဆက္ရရင္လည္း ကိုယ္သြားခ်င္သလုိမသြားရဘဲ
ကိုယ့္မွာရွိသလိုသာ သြားရမွာျဖစ္လို႔ ကိုယ္သြားလိုတဲ့ပံုစံနဲ႔
သြားႏုိင္ေအာင္ ကိုယ္ပုိင္ေကာင္းမႈကို အခ်ိန္မီ
ႀကိဳးစားျပဳလုပ္ရမွာပါ။
သူငါအားလံုး ေနာက္ဆံုးေရာက္ရင္ မုခ်ဧကန္
ခ်ဳပ္ေပ်ာက္သုဥ္းၿပီး ေသဆံုးၾကရမွာခ်ည္းပါပဲ။
သူငါတုိင္းပဲ ေနာက္ဆံုးမွာ ေသမင္းထံဒူးေထာက္
လက္ေျမႇာက္ အရံွဳးေပးရတာခ်ည္းပါပဲ။
အဲဒီေတာ့ ကုိယ္တကယ္မတတ္စြမ္းႏိုင္တဲ့
ေသျခင္းတရားကို မသိေယာင္၊မျမင္ေယာင္ဟန္ေဆာင္ၿပီး
မေတြ႕ရေအာင္ တားဆီးမယ့္အစား၊ကိုယ္တတ္စြမ္းႏုိင္တဲ့
ေကာင္းမႈတရားကုိပဲ အခ်ိန္မီႀကိဳးစားအားထုတ္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။
ကုိယ္တကယ္ အႏိုင္ယူရမယ့္အရာဟာ
ကုိယ့္စိတ္သာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ကုိယ့္စိတ္ကုိ ႏုိင္သေလာက္ ေကာင္းမႈတိုးမယ္။
ေကာင္းမႈတိုးသေလာက္ စြမ္းအားသတိၱျပည့္ဝၿပီး၊
❦အေနတတ္သလို အေသလည္းတတ္မယ္။
❦အေနရဲသလို အေသလည္းရဲမယ္။
❦ကုိယ့္ဘဝရဲ႕ အနီး နဲ႔ အေဝးကုိ ဉာဏ္သတိနဲ႔
ၾကည့ၿ္ပီး ကိုယ့္ဘဝခရီးကို လမ္းရွင္းတတ္မယ္။
ေလာကမွာ တကယ့္ေထာက္တည္ရာ၊
အားကိုးရာ အစစ္ဆိုတာ ကိုယျ္ပဳထားတဲ့
“ေကာင္းမႈတရား”ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
“အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ေဆာင္ပုဒ္”
•••••••••••••••••••••••••••••
✿ေသျခင္းတရား၊ မေရာက္ျငားသည့္၊
အမ်ားသတၱဝါမရွိပါ၊ နီးလာ ေသဖို႔ရက္။
✿မသြားဘဲသာ၊ နီး၍လာ၊မွန္စြာသုသာန္ဘက္။
✿သြားပါေသာ္လည္း၊ ေဝးေနၿမဲ၊ ခြၽတ္လြဲနိဗၺာန္ထြက္။
✿ခႏၶာရသမွ်၊ ေသဆံုးရ၊ မုခ်ဧကန္ပ်က္။
✿အနီး၊ အေဝး၊ ဉာဏ္ျဖင့္ေတြး၊ မေဆြးရေအာင္ ႀကိဳးစားတတ္။
-【စာရုိက္ပူေဇာ္သူ - Admin Team of
Young Buddhist's Association】
-【တိပိဋကဓရ၊အဂၢမဟာပ႑ိတ(ေယာ)ဆရာေတာ္】
Posted by►
www.facebook.com/youngbuddhistassociation.mm