••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
●အတၱေဟတု=ကိုယ့္အတြက္နဲ႔လည္း
ကိုယ္က်င့္တရားကို စြန္႔လႊတ္တယ္။
●ပရေဟတု = သူမ်ားအတြက္နဲ႔လည္း
ကိုယ္က်င့္တရားကို စြန္႔လႊတ္တယ္။
●အာမိသ ကိဥၥိကၡ ေဟတု=
လာဘ္လာဘေလးတခုအတြက္နဲ႔လည္း
ကိုယ္က်င့္တရားကို စြန္႔လႊတ္ၾကတယ္။
ဒါ အမ်ားစုက တန္ဖိုးထားပုံခ်င္း မတူတ့ဲအခ်က္ပဲ။

သူေတာ္ေကာင္းေတြက်ေတာ့ အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူး။
ကိုယ္က်င့္တရားကို အသက္ထက္ တန္ဖိုးထားတယ္။
ဘယ္လိုကိစၥနဲ႔မွ ကိုယ္က်င့္တရားကို စြန္႔လႊတ္မွာ
မဟုတ္ဘူးတ့ဲ။
အသက္ ေသသာခံမယ္။
အရင္တုန္းက ျမန္မာျပည္မွာ စာေရးဆရာႀကီး
တစ္ေယာက္က ေရးဖူးတယ္။
“ေသာတာပန္ဟာ က်ားနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေတြ႕လာရင္
သူ႔မွာလည္း လက္နက္ပါလာရင္
သူ႔အသက္ကို ကာကြယ္တ့ဲအေနနဲ႔
က်ားကို သတ္မွာပဲ” လုိ႔ ေရးထားတယ္။
ဒါ ေသာတာပန္ရဲ့ သေဘာထား မဟုတ္ဘူး။
သူ႔သေဘာထား။

ေသာတာပန္ပုဂၢိဳလ္မ်ားကေတာ့
အဲဒီလို သေဘာထား မရွိဘူး။
ကိုယ့္အသက္အတြက္နဲ႔ သူမ်ားအသက္ကို
သတ္တာမ်ိဳး ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ဘူး။
ေသျခင္းေသရင္ ကိုယ္ပဲ အေသခံမယ္။
သူမ်ားအသက္ကို မသတ္ဘူးဆိုတ့ဲ အဓိပၸါယ္ရွိတယ္။
သာမန္ ပုဂၢိဳလ္ေတြက်ေတာ့ ဒီလို သေဘာထား မရွိဘူး။

❦စေဇ ဓနံ အဂၤဝရႆ ေဟတု = ေျခလက္၊အဂၤါ
ကိုယ့္ေျခ ၊ကိုယ့္လက္ တစုံတခု ထိခိုက္မွာစိုးရင္
ဥပမာ-ေျချဖတ္ခံရမယ္၊လက္ျဖတ္ခံရမယ္
အဂၤါေျခ၊လက္၊ပ်က္စီးသြားမွာကို ကာကြယ္ဖုိ႔အတြက္
ပစၥည္းဥစၥာကို စြန္႔ရတယ္။
ပစၥည္းဥစၥာနဲ႔အကာအကြယ္ လုပ္ၾကတယ္။
တခုခုေတာ့ စြန္႔ရမယ္။

ဆိုပါစုိ႔ - ေျခလက္ေတြ၊မ်က္စိေတြ အပ်က္မခံႏိုင္ဘူး။
ပိုက္ဆံပဲ ေပးလိုက္မယ္။
ကိုယ္အဂၤါအတြက္နဲ႔ ပစၥည္းဥစၥာကို စြန္ ့တယ္။

❦“အဂႍ စေဇ ဇီဝိတံ ရကၡမာေနာ”=
တဖန္ အသက္၊ကိုယ္အဂၤါ
ဒီႏွစ္ခုဆိုလုိ႔ရွိရင္ အသက္ရွင္ရင္ ေတာ္ျပီ။
ကိုယ္အဂၤါကို စြန္႔တယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္မို ့လို ့ အသက္မေသရင္ ၿပီးေရာဆိၿပီး
ေျခေထာက္လည္း ျဖတ္ရတယ္။
လက္လည္း ျဖတ္ရတယ္။
ေျခေထာက္ျဖတ္လုိ႔ အသက္ရွင္မယ္ဆို ျဖတ္ရတယ္။
လက္ျဖတ္လုိ႔ အသက္ရွင္မယ္ဆို ျဖတ္ရတယ္။
ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုလုိ႔ ရွိရင္ အသက္ကို တန္ဖိုးထားလုိ႔
ရွိရင္ ကိုယ့္ေျခ ကိုယ့္လက္ခ်ဳိ႕ယြင္းသြားပါေစ၊
အသက္မေသရင္ ၿပီးေရာဆိုၿပီး လူ႔ေလာကမွာ
ဒီလိုလုပ္ေလ့ရွိၾကတယ္။

တရားႏွင့္ ပတ္သက္လာတ့ဲအခါက်ေတာ့
❦“အဂႍ ဓနံ ဇီဝိတဥၥာပိ သဗၺံ
စေဇ နေရာ ဓမၼ မႏုႆရေႏၲာ။”
ပစၥည္းဥစၥာလည္း ကုန္ပါေစ၊
ကိုယ္အဂၤါေတြလည္း ပ်က္စီးခ်င္ ပ်က္စီးပါေစ၊
အသက္ပါ ေသခ်င္ေသပါေစတ့ဲ။
တရားကိုေတာ့ အပ်က္မခံဘူး။
သူေတာ္ေကာင္းရဲ့ စိတ္ဓာတ္ဟာ အဲဒါပဲ။
ကိုယ္က်င့္တရားကိုေတာ့ စြန္႔လႊတ္မွာ မဟုတ္ဘူး။

ဇာတ္ေတာ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႕ထဲက“ဘူရိဒတၱ”ဆိုတ့ဲ
နဂါးမင္းႀကီး ဇာတ္လမ္းကို ဖတ္ဖူးတ့ဲသူေတြက
ေတြ႕လိမ့္မယ္။
ဥပုသ္သီလ ေဆာက္တည္တ့ဲအခါမွာ
ဘုရားအေလာင္းေတြက အဓိ႒ာန္ထားေလ့ရွိတယ္။
လူ႔ျပည္၊လူ႔ေလာကလာၿပီး ေတာင္ပုိ႔ေပၚမွာ
ေခြၿပီးေတာ့ သီလေဆာက္တည္တယ္။
သီလေဆာက္တည္တယ္ ဆိုတာ
က်င့္စရာက်င့္ဖုိ႔ အဓိ႒ာန္ျပဳတာ။
“သူမ်ား အသက္သတ္တာ မလုပ္ဘူး။
သူမ်ား ဥစၥာခိုးတာ မလုပ္ဘူး”ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။
အဓိ႒ာန္ လိုက္တယ္။
ဘယ္နည္းနဲ႔မွ သူမ်ားအသက္ကို မသတ္ဘူး။
ငါ့အသက္ကို လာသတ္ခ်င္ သတ္ပါေစ။
ငါ့ ကိုယ္က်င့္တရားေတာ့ မပ်က္ေစရဘူး။
ဒီလိုမ်ဳိး အဓိ႒ာန္ျပီးေတာ့မွ အသက္စြန္႔ၿပီး
ဥပုသ္ေစာင့္တာ။
ဒါ “သီလပရမတၳပါရမီ”ေခၚတယ္။

အလမၸာယ္သမားႏွင့္ ေတြ႕တ့ဲအခါက်ေတာ့
ဘုရားအေလာင္း ဘူရိဒတၱနဂါးမင္းကို
အလမၸာယ္ျပဖုိ႔အတြက္ မႏၲာန္ရြတ္၊
ေဆးဖ်န္းျပီးေတာ့ အားေပ်ာ့ေအာင္ ရိုက္ႏွက္
ဖမ္းဆီးေခၚသြားတာတ့ဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သီလေစာင့္ထားသည့္
အတြက္ေၾကာင့္ မ်က္စိကို စုံမိွတ္ထားတာ။
စိတ္ဆိုးၿပီး ၾကည့္လိုက္ရင္ နဂါးေတြရဲ႕ တန္ခိုးေတေဇာ္ေၾကာင့္
တစ္ဖက္သားက ဖြဲျပာက်သြားမယ္။ အဲဒီလို ကိုယ့္အသက္ကို
စြန္႔ၿပီးကိုယ္က်င့္တရားကို တန္ဖိုးထားတာ
“သူေတာ္ေကာင္းေတြရဲ့ စိတ္ေနသေဘာထား”ပဲ။

ဒီလုိ သူေတာ္ေကာင္းေတြရဲ့ စိတ္ေနသေဘာထားနဲ႔
က်န္တ့ဲသူေတြရဲ႕ စိတ္ေနသေဘာထားက
အမ်ားႀကီးကြာတယ္။
မ်ားေသာအားျဖင့္လူေတြက
●ငါ့ထိ မခံဘူး။
●ငါ့ပိုက္ဆံထိ မခံဘူး။
●ငါ့သားသမီးထိ မခံဘူး ဆိုတ့ဲသူကမ်ားတယ္ေလ။
အဲ ကိုယ္က်င့္တရား ထိရင္ မခံဘူးဆိုတ့ဲသူက
အင္မတန္ရွားတယ္။
တရားဓမၼႏွင့္ ပတ္သက္လာလုိ႔ရွိရင္ ကိုယ္က်င့္တရားကို
လြယ္လြယ္ကူကူ စြန္႔လႊတ္ၾကတယ္။
သူေတာ္ေကာင္းေတြက်ေတာ့ အဲဒီလို မဟုတ္ဘူး။
ကိုယ္က်င့္တရားကို တန္ဖိုးထားၿပီး၊အသက္ထက္ ျမတ္ႏိုးတယ္။
ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္တယ္။ ဒါ သူေတာ္ေကာင္းေတြရဲ့ စိတ္ဓာတ္။
သူေတာ္ေကာင္းေတြရဲ႕ အေတြးနဲ႔ က်န္တ့ဲသူေတြရဲ့
အေတြးဟာ အမ်ားႀကီး ကြာတယ္။
-【စာရုိက္ပူေဇာ္သူ - Admin Team of
Young Buddhist's Association】
-【ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ေဒါက္တာအရွင္နႏၵမာလာဘိဝံသ】
Posted by►
www.facebook.com/youngbuddhistassociation.mm