ေလာကမွာ ရွိရွိသမွ် ပိုက္ကြန္အားလံုးထဲမွာ
“ေမာဟပိုက္ကြန္” ဟာ အႏွိဳင္းမဲ့ပိုက္ကြန္ ျဖစ္ပါတယ္။
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေမာဟပိုက္ကြန္ထက္ ပိုၿပီး
သတၱဝါေတြကို ၿငိယွက္ဖံုးကြယ္ တတ္ပါတယ္၊
ခ်ဳပ္ေႏွာင္ဖမ္းဆီးတတ္ပါတယ္လို႔ ႏွိဳင္းယွဥ္စရာ၊
အစားထိုးစရာ၊ ထပ္တူျပဳစရာ တျခားပိုက္ကြန္
မရွိေတာ့လို႔ပါပဲ။
ေမာဟပိုက္ကြန္နဲ႔ လဲလွယ္သင့္ လဲလွယ္ထိုက္တဲ့
တျခားပိုက္ကြန္ ေလာကမွာ မရွိေတာ့တဲ့အတြက္
ေမာဟပိုက္ကြန္ဟာ အႏွိဳင္းမဲ့ပိုက္ကြန္ ျဖစ္ရပါတယ္။
ပိုက္ကြန္ဆိုတာ မိမိအတြင္း ဝင္ေရာက္လာတဲ့
သတၱဝါေတြကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားတတ္တဲ့သေဘာရွိပါတယ္။
ပိုက္ကြန္အတြင္း သက္ဆင္းက်ေရာက္သြားတဲ့
သတၱဝါေတြဟာ ပိုက္ကြန္ရဲ႕ အျပင္ဘက္ကို ျပန္ေရာက္ဖို႔
မလြယ္ေတာ့ပါဘူး။ လြတ္ထြက္ဖို႔ သိပ္ခက္ပါတယ္။
ပိုက္ကြန္ထဲမွာ ေနရေတာ့ေရာ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ
ေနရသလား ဆိုေတာ့ မေနရပါဘူး။
မၾကာခင္မွာ ေသရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔
စိတ္ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ ေနရပါတယ္။
မလြဲမေသြ ၾကံဳေတြ႕ရေတာ့မယ့္ ေသျခင္းတရားကို
အနီးကပ္ေစာင့္စားရင္း စိတ္ႏွလံုးထိတ္လန္႔တုန္လွဳပ္စြာ
ပူေလာင္ေနရပါတယ္။
ပိုက္ကြန္ထဲေရာက္ေနမွန္းသိရက္နဲ႔၊
ပိုက္ကြန္မိေနမွန္းသိပါရက္နဲ႔ ေပ်ာ္ေနတဲ့သတၱ၀ါ၊
စိတ္ခ်မ္းသာေနတဲ့သတၱ၀ါကေတာ့ အင္မတန္႔ကို
မိုက္မဲလြန္းလို႔၊ အင္မတန္႔ကို ထူ အ လြန္းလို႔
ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
သတၱဝါေတြကို လြတ္ေျမာက္ခ်မ္းသာခြင့္မေပးဘဲ
က်ပ္တည္းဆင္းရဲစြာ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ၿငိယွက္ထားတတ္တဲ့
ပိုက္ကြန္ေတြထဲမွာ ေမာဟပိုက္ကြန္ဟာ အဆိုးဝါးဆံုး
ပိုက္ကြန္ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့
“ေမာဟပိုက္ကြန္” ဟာ ျပတ္ေတာက္ေအာင္
ျဖတ္ေဖာက္ဖို႔ အခက္ခဲဆံုးပိုက္ကြန္၊
အထူထပ္ဆံုးပိုက္ကြန္ ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။
အျပင္ေလာကမွာရွိတဲ့ ငွက္ဖမ္းပိုက္ကြန္၊ ငါးဖမ္းပိုက္ကြန္၊
သားေကာင္ဖမ္းပိုက္ကြန္ေတြက ငွက္ေတြ၊ ငါးေတြ၊
သားေကာင္ေတြရဲ႕ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္မွဳေၾကာင့္
တစ္ခါတစ္ရံမွာ အလြယ္တကူနဲ႔ ျပတ္ေတာက္ေကာင္း
ျပတ္ေတာက္သြားႏိုင္ပါတယ္။
ဒါေတာင္မွ သိပ္ေတာ့ မလြယ္လွပါဘူး။
ေမာဟပိုက္ကြန္ကေတာ့ အမိခံသတၱဝါေတြ
ေလာကနည္းလမ္းနဲ႔ ဘယ္လိုမွ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္အားထုတ္၊
ဘယ္ေတာ့မွ မျပတ္ေတာက္ႏိုင္ပါဘူး။
ဓမၼနည္းလမ္းနဲ႔ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္တာေတာင္မွ
လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ ျပတ္ေတာက္မသြားႏိုင္ပါဘူး။
ပိုက္ကြန္အထပ္ေရမ်ားၿပီး ထူထဲလြန္းလွတဲ့အတြက္
ခက္ခက္ခဲခဲ ျဖတ္ေဖာက္မွ ျပတ္ေတာက္ႏိုင္ပါတယ္။
သတၱဝါေတြကို လႊမ္းျခံဳရစ္ပတ္ထားတဲ့ ေမာဟပိုက္ကြန္က
အထပ္ေရေပါင္း “ကိုးထပ္”ေတာင္ ခ်ဳပ္စပ္ထားပါတယ္။
ကိုးထပ္ခ်ဳပ္ ပိုက္ကြန္ႀကီးကို ထိုးေဖာက္ျဖတ္ေတာက္ၿပီး၊
လြတ္ေျမာက္ခြင့္ရဖို႔ဆိုတာကေတာ့ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု
စြမ္းအားမ်ိဳးနဲ႔ ဘယ္ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။
● ကိုးထပ္ခ်ဳပ္ေမာဟပိုက္ကြန္ႀကီးရဲ႕
ေအာက္ဆံုးအထပ္ကေတာ့
ကံနဲ႔ ကံရဲ႕အက်ိဳးကို မသိတဲ့ ေမာဟပါပဲ။
အထူထဲဆံုး၊ အၾကမ္းတမ္းဆံုး ပိုက္ကြန္အထပ္ျဖစ္ပါတယ္။
သံသရာခရီးသြားေတြအတြက္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္အေကာင္းဆံုး
ပိုက္ကြန္လို႔ဆိုရင္ မမွားပါဘူး။
“သတၱဝါေတြက ကိုယ္ျပဳတဲ့ကံ၊ ကိုယ္လုပ္တဲ့အလုပ္ရဲ႕
အက်ိဳးကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ ခံစားရတယ္။
ေကာင္းကံျပဳၿပီး ေကာင္းတာလုပ္ရင္ ေကာင္းက်ိဳးခံစားရမယ္၊
မေကာင္းကံျပဳၿပီး မေကာင္းတာလုပ္ရင္
မေကာင္းက်ိဳးခံစားရမယ္”
လို႔ ကံနဲ႔ ကံရဲ႕အက်ိဳးေလးကိုေတာင္မွ
မသိနားမလည္ေလာက္ေအာင္ ေမာဟထူေျပာေနတဲ့သူဟာ
“ဒါ ကုသိုလ္ကံ၊ ေကာင္းတဲ့အလုပ္၊ လုပ္သင့္တယ္၊
ဒါ အကုသိုလ္ကံ၊ မေကာင္းတဲ့အလုပ္၊ မလုပ္သင့္ဘူး”
ဆိုတာ ခြဲျခားေဝဖန္ႏိုင္စြမ္း လံုးဝ မရွိတဲ့အတြက္
ကုသိုလ္ကံေတြကိုလည္း ဆည္းပူးစုေဆာင္းျဖစ္မွာ
မဟုတ္သလို အကုသိုလ္ကံေတြကိုလည္း
စြန္႔ၾကဥ္ေရွာင္ရွားျဖစ္မွာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
စိတ္ရဲ႕ ပင္ကိုသဘာဝက မေကာင္းမွဳမွာပဲ
ေမြ႕ေလ်ာ္တတ္တာမို႔ ကုသိုလ္မွန္း၊ အကုသိုလ္မွန္း
ခြဲျခားမသိတဲ့ ပိုက္ကြန္မိလူတစ္ေယာက္အတြက္
အကုသိုလ္တံခါးႀကီး အျမဲဟင္းလင္းပြင့္ေနပါတယ္။
ဒုစ႐ိုက္တံခါးႀကီး အျမဲဟင္းလင္းပြင့္ေနပါတယ္။
အယူမွား မိစၧာဒိ႒ိႀကီးေတြ အားလံုးဟာ ကံနဲ႔ ကံရဲ႕
အက်ိဳးကို မသိ၊ မျမင္၊ မယံုၾကည္မွဳကေန
ျမစ္ဖ်ားခံၾကတာမို႔ မိစၧာဒိ႒ိတံခါးႀကီးလည္း
အျမဲဟင္းလင္းပြင့္ေနပါတယ္။
အကုသိုလ္တံခါးႀကီးရဲ႕ ဟိုဘက္၊ ဒုစ႐ိုက္တံခါးႀကီးရဲ႕
ဟိုဘက္၊ မိစၧာဒိ႒ိတံခါးႀကီးရဲ႕ ဟိုဘက္မွာေတာ့
အပါယ္ေလးဘံုပဲ ရွိပါတယ္။ အပါယ္ေလးဘံုဟာ
ကံနဲ႔ ကံရဲ႕ အက်ိဳးကို လံုးဝ မယံုၾကည္သူေတြရဲ႕
ကိုယ္ပိုင္အိမ္ပါပဲ။ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕
စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ “အပါယ္ထိုထို၊ ဥဒဟိုသည္၊
နင္လိုလူမိုက္သြားလမ္းတည္း” ေပါ့။
● ကိုးထပ္ခ်ဳပ္ ေမာဟပိုက္ကြန္ႀကီးရဲ႕ ေနာက္
အထပ္သံုးထပ္ကေတာ့
■ ေရွးဘဝကို မသိတဲ့ ေမာဟ၊
■ေနာက္ဘဝကို မသိတဲ့ ေမာဟနဲ႔
■ ေရွးဘဝ၊ ေနာက္ဘဝႏွစ္ခုလံုးကို မသိတဲ့ ေမာဟ
တို႔ျဖစ္ပါတယ္။
တခ်ိဳ႕က ေရွးအတိတ္မွာ ဘဝေတြ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတာကို
မယုံၾကည္ၾကပါဘူး။ ဒီဘဝက်မွ (ယခုပစၥပၸန္ဘဝက်မွ)
ထာဝရဘုရား၊ မဟာျဗဟၼာစတဲ့ တန္ခိုးရွင္ေတြ
ဖန္ဆင္းလိုက္လို႔ ဘဝဆိုတာ ျဖစ္လာတယ္လို႔
မွတ္ထင္ေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ေနာက္အနာဂတ္မွာ
ဘဝေတြ ဆက္ကာဆက္ကာ ျဖစ္ရဦးမယ္ဆိုတာကိုေတာ့
ယံုၾကည္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ေမာဟပိုက္ကြန္ကို
ေရွးဘဝ (အတိတ္ဘဝ)ကို မသိတဲ့
(မသိေအာင္ဖံုးလႊမ္းထားတဲ့) “ေမာဟပိုက္ကြန္” လို႔ ေခၚပါတယ္။
တခ်ိဳ႕က ေရွးအတိတ္မွာ ဘဝေတြ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတာကိုေတာ့
ယံုၾကည္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ေနာက္အနာဂတ္မွာ
ရဟႏၲာမျဖစ္ေသးသမွ် ဘဝေတြ ဆက္ကာဆက္ကာ
ျဖစ္ရဦးမယ္ဆိုတာကိုေတာ့ မယံုၾကည္ၾကပါဘူး။
ဒီဘဝက ေသရင္ ၿပီးတာပဲ၊ ျပတ္တာပဲလို႔ ယူဆၾကပါတယ္။
သူတို႔ရဲ႕ ေမာဟပိုက္ကြန္ကို ေနာက္ဘဝ (အနာဂတ္ဘဝ)ကို
မသိတဲ့ (မသိေအာင္ဖံုးလႊမ္းထားတဲ့) ေမာဟပိုက္ကြန္
လို႔ေခၚပါတယ္။
တခ်ိဳ႕က ေရွးအတိတ္မွာ ဘဝေတြ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္
ဆိုတာကိုလည္း မယံုၾကည္ၾကပါဘူး။
ေနာက္ေနာက္အနာဂတ္မွာ ဘဝေတြ ဆက္ကာဆက္ကာ
ျဖစ္ရဦးမယ္ဆိုတာကိုလည္း မယံုၾကည္ၾကပါဘူး။
ဗုဒၶတရားေတာ္တခ်ိဳ႕ကို ဗုဒၶရဲ႕ ဆိုလိုရင္း
အဓိပၸာယ္နားမလည္ဘဲ လိုရာဆြဲကိုးကားၿပီး
“ေရွးဘဝ ေနာက္ဘဝ ဗုဒၶမေဝဖန္” လို႔ေတာင္
တလြဲ ဝါဒျဖန္႔ၾကပါတယ္။ ဘဝဆိုတာ
“ပုခက္နဲ႔ ေခါင္းၾကား” မွာပဲ ရွိတယ္လို႔ ယူဆၾကပါတယ္။
သူတို႔ရဲ႕ ေမာဟပိုက္ကြန္ကို ေရွးဘဝ ေနာက္ဘဝ ႏွစ္ခုလံုးကို
မသိတဲ့ (မသိေအာင္ဖံုးလႊမ္းထားတဲ့) ေမာဟပိုက္ကြန္
လို႔ေခၚပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဒီပိုက္ကြန္သံုးထပ္ကလည္း
ေအာက္ဆံုးထပ္ပိုက္ကြန္နဲ႔ တိုက္႐ိုက္ဆက္စပ္
ယွက္ႏြယ္ေနပါတယ္။
ကံနဲ႔ ကံရဲ႕အက်ိဳးကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္မသိတဲ့သူ၊
ေက်ေက်နပ္နပ္ သေဘာမေပါက္တဲ့သူဟာ ေရွးဘဝ ၊
ေနာက္ဘဝဆိုတဲ့ ပရဘဝေတြကို ပစ္ပယ္ဖို႔
လံုးဝ ဝန္ေလးေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ကိုးထပ္ခ်ဳပ္ေမာဟပိုက္ကြန္ႀကီးရဲ႕
ေနာက္ဆံုးအထပ္ ငါးထပ္ကေတာ့
●သစၥာေလးပါးကို မသိတဲ့
(မသိေအာင္ဖံုးလႊမ္းထားတဲ့) ေမာဟေလးမ်ိဳးနဲ႔
●ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ကို မသိတဲ့ (မသိေအာင္ ဖံုးလႊမ္းထားတဲ့)
ေမာဟတို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
သစၥာေလးပါးကို မသိတဲ့ ေမာဟေလးမ်ိဳးကေတာ့
“႐ုပ္နာမ္ခႏၶာမွန္သမွ် ဆင္းရဲအမွန္ (ဒုကၡသစၥာ)ပဲ၊
အာ႐ံုေတြ၊ ဘဝေတြအေပၚ သာယာတပ္မက္တဲ့
တဏွာမွန္သမွ် ဆင္းရဲေၾကာင္းအမွန္ (သမုဒယသစၥာ)ပဲ၊
႐ုပ္နာမ္ မျဖစ္တဲ့၊ ႐ုပ္နာမ္လံုးဝမရွိတဲ့ နိဗၺာန္ဟာ
ဆင္းရဲခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာအမွန္ (နိေရာဓသစၥာ)ပဲ၊
သမၼာဒိ႒ိစတဲ့ မဂၢင္ရွစ္ပါး၊
သတိပ႒ာန္စတဲ့ အက်င့္တရားဟာ
ဆင္းရဲခ်ဳပ္ၿငိမ္းေၾကာင္းအမွန္ (မဂၢသစၥာ)ပဲ” လို႔
မသိတဲ့ ေမာဟေတြပါပဲ။
ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ကို မသိတဲ့ ေမာဟကေတာ့
“မသိမွဳ အဝိဇၨာစတဲ့ အေၾကာင္းတရားေၾကာင့္
ျပဳလုပ္အားထုတ္မွဳ သခၤါရစတဲ့ အက်ိဳးတရား
ျဖစ္ေပၚလာတယ္။မသိမွဳ အဝိဇၨာစတဲ့
အေၾကာင္းတရားခ်ဳပ္ရင္ ျပဳလုပ္အားထုတ္မွဳ
သခၤါရစတဲ့ အက်ိဳးတရားခ်ဳပ္တယ္” လို႔ သံသရာစက္
လည္ပတ္ပံု၊ သံသရာစက္ ခ်ဳပ္ျပက္ပံုကို မသိတဲ့ ေမာဟပါပဲ။
ကိုးထပ္ခ်ဳပ္ေမာဟပိုက္ကြန္ႀကီးမွာ အထူစား၊
အၾကမ္းစားအထပ္နဲ႔ အပါးစား၊ အႏုစားအထပ္လို႔
အထပ္ႏွစ္မ်ိဳး ရွိပါတယ္။ ေအာက္ဆံုးေလးထပ္က
အထူစား၊ အၾကမ္းစား အထပ္ေတြျဖစ္ၿပီး၊
အေပၚဆံုးငါးထပ္က အပါးစား၊ အႏုစား အထပ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
အထူစား၊ အၾကမ္းစား ေမာဟပိုက္ကြန္ေတြကိုေတာ့
သူေတာ္ေကာင္းတရား နာၾကားဖတ္႐ွဳျခင္း၊
မိမိလက္လွမ္းမီရာ လူသားေတြရဲ႕ဘဝ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္
မတူညီတာကို ေထာက္႐ွဳျခင္း၊ ကံ, ကံရဲ႕ အက်ိဳးဆိုင္ရာ၊
တမလြန္ဘဝဆိုင္ရာ ကိုယ္ေတြ႕အျဖစ္အပ်က္ေတြကို
ေလ့လာသံုးသပ္ျခင္းအားျဖင့္ ျဖတ္ေတာက္ဖ်က္ဆီးပစ္ရပါမယ္။
ကံနဲ႔ ကံရဲ႕ အက်ိဳးကိုလည္း ယံုၾကည္ၿပီ၊
ေရွးဘဝ၊ ေနာက္ဘဝကိုလည္း ယံုၾကည္ၿပီ၊
ယံုၾကည္တဲ့အတိုင္းလည္း မေကာင္းမွဳအကုသိုလ္မွန္သမွ်
ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီ၊ ေကာင္းမွဳကုသိုလ္မွန္သမွ်
စြမ္းႏိုင္သေလာက္ျပဳၿပီဆိုရင္ မိမိရဲ႕ ေမာဟပိုက္ကြန္
ေတာ္ေတာ္ေလး ပါးသြားပါၿပီ။
အပါးစား၊ အႏုစားပိုက္ကြန္ေတြက ပါးေပ၊
ႏုေပမယ့္ ျပတ္ေအာင္ျဖတ္ဖို႔ သိပ္မလြယ္ကူလွပါဘူး။
ေတာ္ေတာ္ခက္ခက္ခဲခဲ ျဖတ္ေဖာက္မွ
ျပတ္ေတာက္သြားႏိုင္ပါတယ္။
သစၥာေလးပါးနဲ႔ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ကို စာေပဖတ္႐ွဳ၊
တရားနာၾကားၿပီး စာေတြ႕၊ နာေတြ႕ သိတာမ်ိဳး
မဟုတ္ဘဲ (စက္ဝိုင္းေထာက္ ရွင္းျပတဲ့ ဆရာ့အေျပာနဲ႔
လြမ္းေနတဲ့ အသိမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ) ေပၚဆဲ႐ုပ္နာမ္ကို
ေပၚဆဲအခိုက္မွာ သတိပ႒ာန္နည္းက် ဝိပႆနာ
ကိုယ္တိုင္႐ွဳပြားလို႔ ငါေတြ႕သိၾကတဲ့ ေသာတာပန္၊
သကဒါဂါမ္၊ အနာဂါမ္ အရိယာပုဂၢိဳလ္ေတြေတာင္မွ
ေမာဟပိုက္ကြန္ကို ပါးသထက္ ပါးလွပ္ေအာင္ပဲ
တတ္ႏိုင္ၾကပါေသးတယ္။ လံုးဝ ျပတ္ေတာက္သြားေအာင္
မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ၾကေသးပါဘူး။
ရဟႏၲာျဖစ္မွပဲ ေမာဟပိုက္ကြန္ လံုးဝ ျပတ္ေတာက္သြားပါတယ္။
ရဟႏၲာမျဖစ္ေသးသမွ်ေတာ့ ကုသိုလ္ျပဳေနတုန္း၊
ျပဳေနဆဲ အခိုက္အတန္႔ခဏေလးမွာေတာင္ ေမာဟပိုက္ကြန္က
ၿငိမ္သက္ကိန္းဝပ္ အငုတ္ဓာတ္အေနနဲ႔
ရစ္ပတ္ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားဆဲပါပဲ။
လူနတ္စည္းစိမ္ကို ေတာင့္တၿပီးျပဳတဲ့ ဝ႗နိႆိတကုသိုလ္
(ဝဋ္မွီကုသိုလ္) မွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဝဋ္ကင္းရာ နိဗၺာန္ကို
ေတာင့္တၿပီးျပဳတဲ့ ဝိဝ႗နိႆိတကုသိုလ္ (ဝဋ္႐ုန္းကုသိုလ္)
မွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေမာဟပိုက္ကြန္က အႏုသယဓာတ္အေနနဲ႔
ကိန္းဝပ္ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားပါတယ္။ ပ႒ာန္းသေဘာနဲ႔ေျပာရရင္ေတာ့
ပကတူပနိႆယသတၱိနဲ႔ ေမာဟက ကုသိုလ္အားလံုးကို
ေက်းဇူးျပဳေနပါတယ္။
ေမာဟေၾကာင့္ ဝဋ္မွီကုသိုလ္ေရာ၊
ဝဋ္႐ုန္းကုသိုလ္ေရာ ျဖစ္တတ္တယ္ဆိုမွေတာ့
အကုသိုလ္လည္းျဖစ္တယ္ ဆိုတာ အထူးေျပာစရာ
မလိုေတာ့ပါဘူး။ ေမာဟေၾကာင့္ ကုသိုလ္၊
အကုသိုလ္ျဖစ္တာကိုပဲ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္မွာေတာ့
“အဝိဇၨာပစၥယာသခၤါရာ” လို႔ ဆိုထားပါတယ္။
ေမာဟပိုက္ကြန္ရဲ႕ အရစ္အပတ္ အခ်ဳပ္
အေႏွာင္ခံေနရသမွ်ေတာ့သံသရာဝဋ္ဆင္းရဲထဲကေန
ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ပါဘူး။
“မသိေတာ့ လိုခ်င္၊ လိုခ်င္ေတာ့ စြဲလမ္း၊
စြဲလမ္းေတာ့ ျပဳလုပ္၊ ျပဳလုပ္ေတာ့ ရ၊
ရေတာ့ ဒုကၡ” ဆိုတဲ့အတိုင္း မသိမွဳေမာဟက
စတဲ့ သံသရာစက္ရဟတ္ႀကီး မဆံုးႏိုင္၊မရပ္ႏိုင္
လည္ပတ္ေနဦးမွာပါပဲ။
●သစၥာေလးပါးနဲ႔ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ကို
မသိမျမင္ေအာင္ ဖံုးကြယ္ထားတဲ့
အပါးစား၊ အႏုစား ေမာဟပိုက္ကြန္ကို
အႂကြင္းမဲ့ ျပတ္ေတာက္ေအာင္ ျဖတ္ေဖာက္ႏိုင္တဲ့
တစ္ခုတည္းေသာ လက္နက္ကေတာ့ “အပၸမာဒတရား”ပါပဲ။
မသိမွဳ ေမာဟတရားဟာ ေမ့မွဳ ပမာဒတရားေၾကာင့္
ျဖစ္တာမို႔ မသိမွဳ ေမာဟတရားရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္
သိမွဳဝိဇၨာျဖစ္ဖို႔အတြက္ ေမ့မွဳ ပမာဒတရားရဲ႕
ဆန္႔က်င္ဘက္ မေမ့မွဳ အပၸမာဒတရားကို အခိုင္အခ့ံ
တည္ေဆာက္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ေမ့ေနရင္ မသိပါဘူး။
မေမ့မွ သိပါတယ္။
“ေမ့ေနရင္ မသိ၊ မေမ့မွ သိ” ဆိုတဲ့
အခ်က္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျမတ္စြာဘုရားရွင္လက္ထက္တုန္းက
အျဖစ္အပ်က္ကေလးတစ္ခုကို အက်ဥ္းခ်ံဳး ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
အာဠဝီျပည္မွာ က်င္းပတဲ့ တရားပြဲတစ္ပြဲမွာ
ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ဖခင္ဆီ ရက္ေဖာက္ေတာင္း
သြားပို႔ဖို႔ အိမ္က ထြက္လာရင္း တရားဝင္နာတဲ့
ရက္ကန္းသည္မေလးတစ္ေယာက္ကို “ေမးခြန္းေလးခု”
ေမးပါတယ္။ တစ္ခြန္းေမး၊ တစ္ခြန္းေျဖ
ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ အေမးအေျဖ အတြဲေလးတြဲကိုလည္း
ၾကည့္ပါဦး၊ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းလိုက္တာ။
■“ခ်စ္သမီး၊ ဘယ္ကလာသလဲ”
“မသိပါဘုရား”
■“ခ်စ္သမီး၊ ဘယ္သြားမလို႔လဲ”
“မသိပါဘုရား”
■“ခ်စ္သမီး၊ တကယ္မသိဘူးလား”
“သိပါတယ္ဘုရား”
■“ခ်စ္သမီး၊ တကယ္သိလား”
“မသိပါဘုရား”
ျမတ္စြာဘုရားရွင္နဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္
ေျပာသလိုျဖစ္ေနတဲ့ ရက္ကန္းသည္မေလးရဲ႕
အေျဖစကားေတြေၾကာင့္ သူမကို တရားနာပရိသတ္က
အမ်ိဳးမ်ိဳး ကဲ့ရဲ႕႐ွဳတ္ခ်ၾကပါတယ္။
“ဘယ္ကလာသလဲ ေမးတာပဲ၊ အိမ္ကလာတယ္လို႔
ေျဖလိုက္ပါလား၊ ဘယ္သြားမလို႔လဲ ေမးတာပဲ၊
ရက္ကန္း႐ံု သြားမလို႔ လို႔ေျဖလိုက္ပါလား၊
မသိ - မသိဘူးေပါ့၊ သိ - သိတယ္ေပါ့၊
ခုေတာ့မဟုတ္ပါဘူး၊ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကိုမ်ား
ပမာမခန္႔နဲ႔၊ မေလးမစား...၊ ဟြန္း...”
အက်ဥ္းခ်ဳပ္အေျဖစကားေတြကို အက်ယ္ျပန္ရွင္းျပဖို႔
ျမတ္စြာဘုရားရွင္က မိန္႔ၾကားေတာ္မူတဲ့အတြက္
ရက္ကန္းသည္မေလးက အခုလို ျပန္ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။
■“ဘယ္ကလာသလဲ ေမးတာကို မသိပါလို႔
ေျဖရတာက ဘယ္ဘဝက လာမွန္း မသိလို႔၊
ဒီဘဝမေရာက္ခင္ အရင္ဘဝက
ဘာသတၱဝါျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ မသိလို႔ပါဘုရား”
■“ဘယ္သြားမလို႔လဲ ေမးတာကို မသိပါလို႔ ေျဖရတာက
ဒီဘဝက ေသရင္ ဘယ္ဘဝေရာက္မလဲဆိုတာ
မသိလို႔ပါဘုရား”
■“တကယ္မသိဘူးလား ေမးတာကို သိပါတယ္လို႔
ေျဖရတာက တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ဧကန္မုခ်
ေသရမယ္ဆိုတာ ေသခ်ာေပါက္ သိေနလို႔ပါဘုရား”
■“တကယ္သိလား ေမးတာကို မသိပါလို႔ ေျဖရတာက
ဘယ္အသက္၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္အနာေရာဂါနဲ႔
ေသရမယ္၊ ေသၿပီး ႐ုပ္အေလာင္းကို ဘယ္ေနရာ၊
ဘယ္သုသာန္မွာ ျမႇဳပ္ႏွံခံရမယ္ဆိုတာ
ေသခ်ာေပါက္ မသိလို႔ပါဘုရား”
ျမတ္စြာဘုရားရွင္က အေသးစိတ္မေမးဘဲ၊
အဖ်ားဆြတ္ေမးတာကို ရက္ကန္းသည္မေလးက
အေသးစိတ္ေတြးၿပီး အဖ်ားဆြတ္ေျဖႏိုင္ခဲ့တာဟာ
သူမရဲ႕ အပၸမာဒတရားေၾကာင့္ပါပဲ။
သူမ က်င့္သံုးေနတဲ့ အပၸမာဒတရားရဲ႕ စြမ္းရည္သတၱိေၾကာင့္
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ ျမႇဳပ္ကြက္ကို ျမႇဳပ္ကြက္ပါလို႔
မေျပာရဘဲနဲ႔ သူမ ခ်က္ခ်င္း ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့သံုးႏွစ္ေလာက္က အာဠာဝီျပည္ကို
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ႂကြလာၿပီး ေသျခင္းတရားကို
အျမဲမျပတ္ သတိရေအာက္ေမ့တဲ့ မရဏႆတိဘာဝနာကို
မေမ့မေလ်ာ့ ပြားမ်ားၾကဖို႔ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ဖူးပါတယ္။
တျခား အာဠဝီျပည္သူျပည္သားေတြက
တရားနာၿပီးတာနဲ႔ တရားကို တရားပြဲထဲမွာပဲ
ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ၿပီး ၊ ကာမဂုဏ္အာ႐ံုေတြ၊ အိမ္မွဳကိစၥ၊
လူမွဳကိစၥေတြနဲ႔ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေနလိုက္ၾကပါတယ္။
မရဏႆတိဘာဝနာကို လံုးဝ မပြားမ်ားၾကပါဘူး။
တစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သမီး ရက္ကန္းသည္မေလး
တစ္ေယာက္ပဲ သံုးႏွစ္လံုးလံုး အဆက္မျပတ္
မရဏႆတိဘာဝနာကို မေမ့မေလ်ာ့ ပြားမ်ားေနပါတယ္။
သူမ်ားေတြ ပမာဒတရားနဲ႔ ေမ့ေနၾကခ်ိန္မွာ
မိမိက အပၸမာဒတရားနဲ႔ မေမ့တဲ့အတြက္
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ ျမႇဳပ္ကြက္ကို ခ်က္ခ်င္းသိျမင္ၿပီး
ဒက္ထိ ေျဖဆိုႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
“ေမ့ေနတဲ့သူေတြ မသိႏိုင္ဘူး၊
မေမ့တဲ့သူမွ သိႏိုင္တယ္” ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို
ရက္ကန္းသည္မေလးရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္က
အတိအလင္း မီးေမာင္းထိုးျပေနပါတယ္။
✮မသိဘူးဆိုတာ ေမာဟပါ။ အဝိဇၨာပါ။
✮သိတယ္ဆိုတာ အေမာဟပါ။ ဝိဇၨာပါ။ ပညာပါ။
မသိမွဳဆိုတဲ့ ေမာဟပိုက္ကြန္ကို
ခုတ္ျဖတ္ဖ်က္ဆီးပစ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္
မေမ့မွဳဆိုတဲ့ အပၸမာဒလက္နက္ကို
အခိုင္အျမဲ ကိုင္စြဲထားရပါမယ္။
မသိမွဳေမာဟက ဘယ္မွာျဖစ္သလဲဆိုရင္ ျမင္ရ၊
ၾကားရ၊ နံရ၊ စားရ၊ ထိရ၊ သိရတဲ့ အာ႐ံုေတြမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ျမင္တိုင္း၊ ၾကားတိုင္း၊ နံတိုင္း၊ စားတိုင္း၊ ထိတိုင္း၊
သိတိုင္း “ျမင္တယ္၊ ၾကားတယ္၊ နံတယ္၊ စားတယ္၊
ထိတယ္၊ သိတယ္” လို႔ သတိပ႒ာန္နည္းက်
ဝိပႆနာ႐ွဳပြားသြားရပါမယ္။
သတိ၊ သမာဓိ၊ ဉာဏ္ အားေကာင္းလာတာနဲ႔အမွ်
႐ုပ္နာမ္ကြဲ၊ ေၾကာင္းက်ိဳသိ၊ ျဖစ္ပ်က္ျမင္၊ လကၡဏာထင္ၿပီး
မသိမွဳ ေမာဟတရားေတြ တျဖည္းျဖည္း
ပါးပါးသြားပါလိမ့္မယ္။
ေနာက္ဆံုး “အရဟတၱမဂ္ ဓားလက္နက္” နဲ႔
ခုတ္ျဖတ္ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္လို႔ မိမိကို
ဖံုးအုပ္ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားတဲ့ ေမာဟပိုက္ကြန္ႀကီး
အပိုင္းပိုင္း စုတ္ျပတ္ပ်က္စီးသြားၿပီဆိုရင္ေတာ့
မိမိလည္း သံသရာဝဋ္ဆင္းရဲႀကီးကေန အၿပီးတိုင္
႐ုန္းထြက္လြတ္ေျမာက္ခြင့္ ရသြားပါၿပီ။
ေမာဟပိုက္ကြန္ အႂကြင္းမဲ့ ျပဲေပါက္ၿပီး နိဗၺာန္စခန္း
အၿပီးတိုင္ ဆိုက္ေရာက္သြားၾကတဲ့ သတၱဝါေတြဟာ
တကယ္ေတာ့ နည္းနည္းေလးပဲ ရွိပါတယ္။
ဒီအေၾကာင္းကို ရက္ကန္းသည္မေလး
ေသာတာပန္ျဖစ္သြားေအာင္ ဆက္ေဟာတဲ့
တရားဂါထာမွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က
အခုလို ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
“သတၱဝါေတြရဲ႕ ပညာမ်က္စိဟာ ေၾကာင္ေတာင္
ကန္းေနတဲ့အတြက္ သတၱေလာကႀကီးတစ္ခုလံုး
အေမွာင္အတိ ဖံုးလႊမ္းေနပါတယ္။
ဒီသတၱဝါေတြထဲက တခ်ိဳ႕တေလေလာက္သာ
ပညာမ်က္စိနဲ႔ ထိုးထိုးထြင္းထြင္း သိျမင္ႏိုင္ၾကပါတယ္။
ပိုက္ကြန္မိၿပီးမွ ျပန္လြတ္ထြက္ႏိုင္တဲ့ ငွက္အေရအတြက္ဟာ
အင္မတန္ နည္းပါးလွသလို အပၸမာဒတရား လက္ကိုင္ထားသူ၊
သတိပ႒ာန္တရား လက္ေတြ႕ပြားသူ တခ်ိဳ႕တေလ
အနည္းစုေလာက္သာ ေမာဟပိုက္ကြန္ထဲကေန
႐ုန္းထြက္လြတ္ေျမာက္ၿပီး နိဗၺာန္ကို အၿပီးတိုင္
ဆိုက္ေရာက္သြားႏိုင္ၾကပါတယ္။”
-【စာရုိက္ပူေဇာ္သူ - Admin Team of
Young Buddhist's Association】
တစ္ေလာကလံုးရဲ႕ အႏွိဳင္းမဲ့ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္တဲ့
ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ေမာဟပိုက္ကြန္ဟာ
အႏွိဳင္းမဲ့ပိုက္ကြန္ျဖစ္တယ္လို႔ “နတၳိ ေမာဟသမံ ဇာလံ”
ဆိုတဲ့ စကားေတာ္နဲ႔ ေဟာၾကားၫႊန္ျပထားတာမို႔
လူသားတိုင္း လူသားတိုင္း “ေမာဟပိုက္ကြန္”ဆိုတဲ့
အႏွိဳင္းမဲ့ပိုက္ကြန္ကို အႂကြင္းမဲ့ ျပတ္ေတာက္ေအာင္
ျဖတ္ေဖာက္ႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းလိုက္ပါတယ္။ ။
【ဆရာေတာ္အရွင္ဆႏၵာဓိက(ေရႊပါရမီေတာရ)】
၏ “အႏႈိင္းမဲ့ခ်မ္းသာ”ႏွာ ၁၆၅ - ၁၇၉ မွ -
ကူးယူပူေဇာ္မွ်ေဝပါသည္။】
Posted by►
www.facebook.com/youngbuddhistassociation.mm
အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ။
【ဆရာေတာ္အရွင္ဆႏၵာဓိက၊
အပၸမာဒမဂၢဇင္း၊ဇူလုိင္လ၊၂၀၀၀။】