အရွင္ဘုရား ေရွးေရွး ျမတ္စြာဘုရားတို႔လက္ထက္က အနာဂါမ္ျဖစ္၍ သုဒၶါ၀ါသဘံုသို႔ေရာက္ျပီး ရဟႏၲာျဖစ္ေနေသာ ျဗဟၼာႀကီးမ်ား ရဟႏၲာဘ၀ျဖင့္ ဘုမၼစိုးနတ္မင္းႀကီးမ်ားျဖစ္ကာ ဤလူ႔ျပည္မွာပင္ တကမၻာအထိ သက္တမ္းရွိၾကေသာ ရဟႏၲာနတ္မင္းႀကီးမ်ား ရွိၾကသည္ဟုဆိုပါသည္။
ဘုရားသာသနာေတာ္ အတြင္းမွာသာ မဂ္တရား ဖိုလ္တရားမ်ားကို ရရာရေၾကာင္း ၀ိပႆနာတရားမ်ား ရွိႏိုင္သည္၊ ဘုရားသာသနာကြယ္လွ်င္ ထိုတရားမ်ား မရွိေတာ့ဘူးဟု သိရပါသည္၊ သက္တမ္းရွည္ေသာ ရဟႏၲာ ျဗဟၼာမင္းႀကီး၊ နတ္မင္းႀကီးတို႔ ရွိေနလ်က္ သာသနာကြယ္ေနသည္ ဆိုသည္မွာလည္း စဥ္းစားရခက္ပါသည္။
ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ ဒုကၠရစရိယာအက်င့္ကို နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း အက်င့္-ဟု မွားယြင္းျပီး က်င့္ေနသည့္အခါ ထိုရဟႏၲာျဗဟၼာႀကီးမ်ား၊ နတ္မင္းႀကီးမ်ားက လမ္းမွားက်င့္ေနမွန္း သိပါလ်က္ အဘယ့္ေၾကာင့္ လမ္းမွန္းေရာက္ေအာင္ သတိမေပးဘဲ ေနၾကပါသနည္း၊ ဤျပႆနာ ႏွစ္ရပ္ကို ရွင္းျပေပးေတာ္မူပါဘုရား။
( ဦးတင္အုန္း-အခန္း ၃၊ တိုက္ ၇၄၊ သု၀ဏၰျမိဳ႔ )
( ေျဖ )
ေရွးေရွးဘုရားမ်ား လက္ထက္က ရဟႏၲာျဖစ္ခဲ့ၾကသည့္ ျဗဟၼာႀကီးမ်ား၊ နတ္မင္းႀကီးမ်ား ဤဘုရားလက္ထက္အထိ ရွိႏိုင္ၾကသည္မွာ မွန္ပါသည္၊
ဘုရား တဆူႏွင့္တဆူ အၾကားသည္ သာသနာပ ျဖစ္သည္၊ သာသနာပ အခါကာလ၌လည္း ၄င္းတို႔ သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနသည္မွာ မွန္ပါသည္၊
ဘုရားသာသနာပ အခါတြင္ မဂ္ဖိုလ္တရားမ်ား ကြယ္သြားျပီဆိုသည္မွာ ၄င္းတရားမ်ားကို ေဟာေျပာမႈ အားထုတ္မႈ ရရွိမႈမ်ား ကြယ္သြားေၾကာင္းသာ ဆိုပါသည္၊ အဆိုပါ ျဗဟၼာႀကီး နတ္မင္းႀကီးမ်ားက
၄င္းတရား ရရွိေနျပီး ၄င္းတို႔တရားႏွင့္ ၄င္းတို႔ေနၾကသည္ အျခားသူကို ေဟာေျပာျခင္း၊ အားထုတ္ေစျခင္း မျပဳႏိုင္ေပ၊ ယင္းသို႔ မေဟာေျပာႏိုင္ အားမထုတ္ေစႏိုင္ တရားမရရွိေစႏိုင္ျခင္းသည္ပင္ သာသနာကြယ္ေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္၊ သာသနာပ၌ ပေစၥကဗုဒၶါမ်ားလည္း ၄င္းတို႔ဘာသာ တရားရႏိုင္ၾကပါသည္၊ သို႔ေသာ္ ေဟာေျပာျခင္း တရားရေစျခင္းကို မတတ္ႏိုင္ၾကပါ။
ျမတ္စြာဘုရားမျဖစ္မီ ဒုကၠရစရိယာ က်င့္မႈမွာ ဘုရားေလာင္းေတာ္တိုင္း၏ သဘာ၀ပင္ျဖစ္သည္၊
ဘုရားမျဖစ္မီ အနည္းဆံုး ၇-ရက္ အမ်ားဆံုး တလမွ် က်င့္ျဖစ္ေအာင္ က်င့္ရသည္၊
( ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား အေလာင္း ေျခာက္ႏွစ္က်င့္ရသည္မွာ ၀စီေဘဒ ၀ိပါကေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါသည္ )
ဒုကၠရစရိယာအက်င့္ကို က်င့္ရသည္မွာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္မ်ားသည္ အေရမွ် ၾကြင္းပါေစ၊
အေၾကာမွ် က်န္ပါေစ၊ အရိုးမွ် ၾကြင္းပါေစ၊ အသားအေသြး ခန္းေျခာက္သြားမူ သြားပါေစ-ဟူေသာ အဂၤါေလးပါးရွိသည့္ မည္သူမွ်မတုပႏိုင္ေသာ ၀ီရိယလံ႔ုလေတာ္ျဖင့္ အားထုတ္ရျမဲျဖစ္သည္၊
ပါရမီေတာ္ ၁၀-ပါး၊ အျပား ၃၀-ျပည့္စံု၍ ဘုရားအျဖစ္ကို လြယ္လြယ္ပင္ ရႏိုင္ေသာ္လည္း ျမတ္စြာဘုရားတို႔သည္ မည္သူမွ် အားမထုတ္ႏိုင္ေသာ အားထုတ္မႈမ်ိဳးကို အားထုတ္၍ ေလာကတြင္ရွိသမွ် အားထုတ္မႈအားလံုးကို အဆံုးတိုင္ အားထုတ္ေတာ္မူျပီးမွ လမ္းမွန္သို႔ေရာက္ရွိ၍ ဘုရားအျဖစ္ကိုရေၾကာင္း သိေစလိုျခင္းႏွင့္ အတၱကိလမထအက်င့္သည္ အျမတ္တရားရေၾကာင္း မဟုတ္၊ မဇၩိမပဋိပဒါ အက်င့္သာ အျမတ္တရားရေၾကာင္း ျဖစ္ပံုကို သိေစလိုျခင္း၊ လက္ေတြ႔အက်င့္ႏွစ္မ်ိဳးကို ႏႈိင္းယွဥ္ျပလိုျခင္းအားျဖင့္လည္း ဒုကၠရစရိယာအက်င့္ကို က်င့္ရျခင္းျဖစ္သည္၊
ထို႔ျပင္ ေလာကဥပမာအားျဖင့္ ခမည္းေတာ္ နတ္ရြာစံ၍ အလြယ္တကူ မင္းျဖစ္ရသူထက္ စစ္တိုက္၍ ထီးနန္းကို ရရွိ မင္းျဖစ္ရသူက မင္းအျဖစ္ကို ပိုမို၍ ၀မ္းေျမာက္ေက်နပ္ ႏွစ္သိမ့္ရသကဲ့သို႔ တိုင္းသူျပည္သားတို႔၏ ေလးစားျမတ္ႏုိးမႈကို ရသကဲ့သို႔ ဘုရားအျဖစ္ကိုလည္း အလြယ္တကူ ရယူျခင္းထက္ ခဲခဲယဥ္ယဥ္း ရယူျခင္းျဖင့္သာ နတ္လူသတၱ၀ါတို႔ ေလးစားျမတ္ႏုိးမႈ ပိုမိုလာဖြယ္ျဖစ္ရသည္၊ ထိုသို႔ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ တို႔၏ ဓမၼတာသဘာ၀ ဒုကၠရစရိယာ က်င့္သံုးရျခင္းကို ရဟႏၲာ ျဗဟၼာႀကီးမ်ား သိသည္ျဖစ္ေစ၊ မသိသည္ျဖစ္ေစ၊ လာေရာက္သတိေပးျခင္း လမ္းမွန္ေရာက္ရေအာင္ ေထာက္ျပေျပာဆိုျခင္း ျပဳရန္ကား အရာမဟုတ္ေပ၊ သိသည့္တိုင္ေအာင္လည္း ဘုရားေလာင္းအား ေစာင့္ေရွာက္ေပးရန္မွတပါး မည္သုိ႔မွ် အကူအညီမေပးႏိုင္ေခ်။ ျမတ္စြာဘုရားတို႔သည္ ဆရာမကူ သယမၻဴဉာဏ္ျဖင့္ အလိုလိုသာ သစၥာေလးပါးကို သိၾကရျမဲ ျဖစ္ပါသည္။